رسالت گروه گفتاردرمانی دانشکده علوم توانبخشی
رشته گفتاردرمانی یا به عبارتی دیگر آسیب شناسی گفتار زبان ، در بین علوم توانبخشی در ایران بیش از ۴۰ سال قدمت دارد. این رشته با انواع اختلالات گفتار و زبان و اختلالات بلع سرو کار دارد که هر یک در بر گیرنده ی حوزه های علمی و بالینی متعددی است و پژوهشهای گسترده ای را می طلبد. رسالت گروه گفتاردرمانی از یک سو آموزش و تربیت نیروی انسانی کارآمد و متخصص جهت توانایی در ارزیابی ، مشاوره تشخیص و درمان با تکیه بر آخرین یافته های علمی در مقاطع کارشناسی ، کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی است و از سوی دیگر در مقاطع تحصیلات تکمیلی ، آموزش و تربیت و هدایت نیروهای متخصص برای مطالعات عمیق و دانش پژوهی و نوآوری به ویژه مبتنی بر زبان و فرهنگ بومی در علم آسیب شناسی گفتار و زبان است.
ماموریت های گروه گفتاردرمانی
- تربیت نیروی انسانی متخصص کارآمد در مقاطع مختلف کارشناسی ، کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی بر مبنای اصول آموزش پاسخگو. (آموزشی)
- گسترش دانش و فناوری در کلیه مقاطع تحصیلی. (آموزشی-پژوهشی)
- دستیابی به استانداردهای جهانی در ارائه خدمات آموزشی و درمانی. (آموزشی-ارائه خدمات)
- تدوین و انتشار منابع تخصصی در رشته گفتاردرمانی. (پژوهشی)
- ارتقاء دانش حرفه ای دانش آموختگان رشته گفتاردرمانی.(آموزشی)
- گسترش تحقیقات با رویکرد افزایش آگاهی ، پیشگیری و پاسخگویی نیاز های اجتماعی در ارتباط با اختلالات گفتار وزبان و بلع . (پژوهشی)
- دستیابی به استانداردهای اجرایی در کلینیک های آموزشی - درمانی رشته گفتاردرمانی.(ارائه خدمات)
- توسعه روش های ارائه خدمات بر مبنای مدل توانبخشی مبتنی بر جامعه. (ارائه خدمات)
- توسعه خدمات توانبخشی به شکل تیمی. (ارائه خدمات)
- توسعه ارتباطات علمی با دانشگاه های داخل و خارج از کشور در حوزه توانبخشی . (آموزشی-پژوهشی)
- دستیابی به نظام مدیریتی علمی و عملی توانبخشی اختلالات گفتار وزبان و بلع به روز دنیا جهت استفاده بهینه از تمامی نیروها و امکانات گروه گفتاردرمانی.
- تقویت جایگاه رشته گفتاردرمانی در نظام سلامت.(ارائه خدمات)
نقاط قوت گروه گفتاردرمانی
- اولین دپارتمان گفتاردرمانی در بین سایر دانشکده ها در دانشگاههای سراسر ایران
- دارا بودن کلیه مقاطع کارشناسی ، کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی
- وجود اعضای هیئت علمی توانمند و با تجربه با ویژگی های ملی
- برخورداری از امکان فضای آموزشی – بالینی و آزمایشگاهی در کنار دپارتمان گفتاردرمانی
- وجود اولین آزمایشگاه صوت و گفتار در ایران و پژوهشهای حاصل از آن در مقاطع تحصیلات تکمیلی
- پیشینه ی اولین فارغ التحصیل در رشته گفتاردرمانی در ایران
- پیشینه اولین فارغ التحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در ایران
- دارا بودن بیشترین دستاوردهای علمی – پژوهشی در حوزه آسیب شناسی گفتار وزبان
- مجهز بودن به بانک اطلاعاتی در زمینه صوت و گفتار
- مجهز بودن به کلینیک تخصصی درمان اختلال بلع در نوزادان تا بزرگسالان
- مجهز بودن به کلینیک تخصصی درمان اختلالات صوت
- مجهز بودن به کلینیک تخصصی درمان اختلالات متعاقب شکاف کام و ناهنجاری های جمجمه ای چهره ای
- مجهز بودن کلینیک گفتاردرمانی به سیستم مدار بسته جهت آموزش بالینی دانشجویان در کنار فضای بالینی با حضور بیمار
نقاط ضعف گروه گفتاردرمانی
- در اختیار نداشتن بخش های گفتاردرمانی در همه بیمارستان های تابعه دانشگاه.
- کمبود فضای فیزیکی در بیمارستان ها جهت آموزش بالینی دانشجویان.
- به روز نبودن و کمبود تجهیزات آزمایشگاهی در حوزه های مختلف گفتار و زبان به وسایل به روز دنیا
- نبود ساختاربالینی تعریف شده و کمبود نیروهای درمانگر با پست سازمانی کارشناس گفتاردرمانی.
- عدم تناسب اعضای هییت علمی با نیازهای آموزش بالینی گروه.
- کمبود نیروهای آموزش دیده و کارآمد برای سرپرستی کاراموزی بالینی در محیط های آموزشی – درمانی وابسته به دانشگاه.
- فراهم نبودن شرایط و امکانات افزایش مهارت های علمی و بالینی اعضاء هیئت علمی از جمله فرصت های مطالعاتی خارجی و داخلی.
- عدم عضویت اعضای هئیت علمی در فرهنگستان علوم پزشکی.
- مشکلات در نگهداری و تعمیر وسایل موجود در آزمایشگاه گفتار وزبان بعلت کمبود بودجه و نیروی انسانی.
- ضعف ارتباط بین المللی با سایر مراکز دانشگاهی در سایر کشورها.
- عدم تخصیص بودجه متعلق به گروه گفتاردرمانی در زمینه سرانه دانشجویان شهریه پرداز و بین الملل.
- عدم وجود فضای اسکان دانشجویان دکتری تخصصی در کنار فضای گروه آموزشی گفتاردرمانی .
فرصت ها ی گروه آموزشی گفتاردرمانی
- استقرار کلینیک گفتاردرمانی و آزمایشگاهها در کنار فضای گروه اموزشی
- حضور یکی از اعضای هیئت علمی گروه گفتاردرمانی در هیئت مدیره انجمن علمی گفتار و زبان
- امکان فعالیت های آموزشی، درمانی و تحقیقاتی بر جامعه در حال سالمند شدن ایرانی در حیطه اختلالات گفتار وزبان
تهدیدات گروه آموزشی گفتاردرمانی
- افت انسجام آموزش بالینی در دوره کارشناسی
- مشغولیت برخی اعضای هییت علمی در پست های مدیریتی بالاتر
- کمبود تعامل بین اعضای هیئت علمی به دلیل مشغولیت های متعدد